Όταν σταματήσω να ανασαίνω,
δεν θα έχω φύγει, δεν θα έχω σβήσει, δεν θα έχω χαθεί,
δεν θα έχω ξεκινήσει το τελευταίο μου ταξίδι.
Θα έχω πεθάνει.
Κι αν γίνω καλό λίπασμα,
τότε θα έχω προσφέρει κάτι ουσιαστικό.
Όταν σταματήσω να ανασαίνω,
δεν θα έχω φύγει, δεν θα έχω σβήσει, δεν θα έχω χαθεί,
δεν θα έχω ξεκινήσει το τελευταίο μου ταξίδι.
Θα έχω πεθάνει.
Κι αν γίνω καλό λίπασμα,
τότε θα έχω προσφέρει κάτι ουσιαστικό.
This entry was posted on Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007 at 22:11 and is filed under Απλώστρα, Κρυστάλλινη σφαίρα, Στα 79. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
Με συνεπήρε…
απλά γαμάτο!
Είσαι κατά των ευφημισμών, έτσι; θα συμφωνήσω μαζί σου. Η ιδέα του λιπάσματος δεν μου αρέσει μόνο.. Φαντάζομαι όμως ότι με τον καιρό με όλα συμφιλιώνεται κανείς..
καλό σου βράδυ…
ωραιο…
Οχυρωμένε, par1sakte, τι να πω, αιφνιδιάστηκα!
deadend mind, δε νομίζω πως είναι θέμα ευφημισμών. Μου αρέσει η λεκτική κατασκευή που προσπαθεί να γλυκάνει ή να …καλοπιάσει κάτι δυσάρεστο, αντιστρέφοντάς το.
Δε μου αρέσει όμως αυτό που εκλαμβάνω ως φόβο ή ντροπή, η μη άρθρωση μιας λέξης που σημαίνει κάτι άσχημο, και αντί να οδηγήσει κανείς ευθεία πηγαίνει από παράκαμψη. Υποπτεύομαι όμως πως αν πεθάνω από την επάρατο νόσο θα είναι λιγότερο οδυνηρό σε σχέση με το να πεθάνω από καρκίνο.
Τώρα τι να πω;
Ωραίες λέξεις έντυσαν τη μαύρη σου σκέψη.
Όμως εγώ σε θέλω να γελάς.
Όχι μαύρη, απλά το καθρέφτισμα του μαύρου.
:-)
egw pali pou thelw na gine trofi gia ta psaria.. o pnigmos einai gia mena o xeiroteros thanatos omws..
leonii, μου έφερες στο μυαλό σκηνές από ταινίες και από κόμικ, που οι πειρατές καταλαμβάνουν κάποιο πλοίο και προστάζουν τους δεμένους αιχμαλώτους να περπατήσουν στην άκρη μιας σανίδας μέχρι που… μπλουμ! Α πα πα πα πα πα!
(εκτός κι αν στην ερώτηση για την τελευταία του επιθυμία, ο ταλαίπωρος καπετάνιος είχε απαντήσει «διψάω»)
hehehe.. min nomizeis kai ena aplo k athoo katourima stin koupasti mporei na apovei mireo!!!!
Χμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι… ποτέ πια στην κουπαστή! Χα χα χα!