Σίζον θρι

Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν κι οι σεζόν·
ταυτολογία, θα παρατηρούσε κανείς, αλλά δεν πειράζει.

Νέος μήνας, καινούριος χειμώνας, καινούριοι άνθρωποι, ελπίζω καλοκαίρι.

Για πρώτη φορά γνωριμίες από μακριά, περίπου γνωριμίες, μόνο με φωνή και χωρίς εικόνα. Μήπως όμως έτσι είναι καλύτερα; Μήπως αποφεύγονται οι λανθασμένες πρώτες οπτικές εντυπώσεις; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, και μόνο από το αποτέλεσμα θα κρίνουμε.

Σκοτεινιάζει νωρίς, οι ώρες θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο, θα πρέπει να αποκτήσουν ξανά συμπυκνωμένο περιεχόμενο. Ίσως έτσι ν’ αποκτήσουν πάλι περισσότερη αξία;

Ελπίδες κι αγωνία. Ευκαιρία να μετρηθεί ξανά η παρουσία, άγχος για τη διαδρομή. Τις διακυμάνσεις να προσέξουμε κι ίσως στο τέλος μας περιμένει το βραβείο που πάντα ελπίζαμε· ο εαυτός μας.

Χωρίς ανάσες μέρες

Είναι κάποιες μέρες στη ζωή σου
που νιώθεις ότι περνάν με την ανάσα σου σταματημένη,

που φοβάσαι ότι αν ανασάνεις απότομα
η έκβαση των πραγμάτων θα είναι διαφορετική
από την επιθυμητή,

που ελπίζεις ότι υπάρχει μια έστω μικρή ελπίδα
ότι δεν ζούμε ανάμεσά τους
αλλά ζουν ανάμεσά μας.

Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα
και περιμένω να έρθει μια ανάσα
γεμάτη ανακούφιση.

Τικ τακ τικ τακ στοπ

Ξέρεις πώς είναι, βγάζει το ρολόι του ο Μέγας Χρονομέτρης, το χαζολογάει λίγο έτσι για το εφέ και ξαφνικά φωνάζει «Τέλος χρόνου!» και δείχνει εκείνον ή εκείνη κι εσύ μετράς μείον ένα.

Άσε που κάνει ένα βηματάκι και κατεβαίνει μια γενιά κι ύστερα κάνει άλλο ένα βηματάκι και κατεβαίνει ακόμα μια γενιά και σχεδόν νιώθεις την παγωνιά δίπλα σου.

Και ναι, το ξέρεις πως ρολόι είναι και κάποια στιγμή θα σταματήσει, μα προσπαθείς να σκεφτείς πως ο χρόνος πέρασε γεμάτος κι όχι άδειος, πέρασε σχεδόν συμπυκνωμένος κι όχι ανούσιος, ήταν χρόνος που και το κάθε του δευτερόλεπτο άξιζε, και ψάχνεις φωτογραφίες έτσι για να πεις στον εαυτό σου πως «ναι, καλά θυμάμαι».

Κάπως έτσι συνεχίζεις τελικά, με αφαιρέσεις που αυξάνονται, με παγωνιές που πλησιάζουν, με αναμνήσεις που θέλεις να διατηρείς, με τη σκέψη στο ρολόι μα και μακριά απ’ αυτό, με λόγια που ίσως δεν καταφέρνεις να βρεις, ελπίζοντας πως τουλάχιστον θα έχεις κι εσύ γεμίσει το χρόνο σου.

Ξέρεις, τικ τακ τικ τακ…

Κουρεύοντας το παράδοξο

Κάτσε να σου πω, κάτσε να σου πω!
Αν ο κουρέας είναι αυτός που κουρεύει όλους όσους δεν κουρεύουν τον εαυτό τους,
τότε ποιος–

Τόσα χρόνια στον ίδιο κουρέα.
Πώς λέμε «σόι πάει το βασίλειο»;
Πώς λέμε «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει»;
Πώς λέμε-

Κατάλαβες τώρα, ή περίπου, σίγουρα.
Τόσα χρόνια το ίδιο ψαλίδι, τόσα χρόνια το ίδιο μαγαζί,
τόσα χρόνια η ίδια ανοιχτή τηλεόραση, τόσα χρόνια τα ίδια αστεία.

Κι εγώ να συνεχίζω να πηγαίνω εκεί
και κάθε φορά να λέω πως
«αυτή η φορά είναι η τελευταία,
την επόμενη φορά θα πάω σε άλλον κουρέα»
και -μάντεψε!- την επόμενη φορά (θα) είμαι πάλι εκεί.

Μέχρι και ο καθρέφτης με πήρε είδηση
και την ώρα που κοιταζόμασταν
μου ψιθύρισε στα κατάβαθα του νου
«παράδοξο είναι
που πιστεύεις ότι κάποτε θα αλλάξεις τη ζωή σου
ενώ δεν μπορείς ούτε κουρέα να αλλάξεις»

και τελικά

-σε άλλα νέα σήμερα, μήπως ξέρεις ποιος κουρεύει τον κουρέα;

Ανήμερα Μαύρη Παρασκευή

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, ενθουσιασμός σε όλο το έθνος, ενθουσιασμός σε όλο το κράτος· χαίρετε!

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, μας το θυμίζουν σποτάκια, μπανεράκια, smsάκια σε ακατάλληλες ώρες, σε λίγο θα μας χτυπήσει την πόρτα ο γαλατάς μαζί με τον εφοριακό και τον εισαγγελέα για να μας πάρουν αγκαζέ και σηκωτούς ταυτόχρονα να μας πάνε να ψωνίσουμε δι’ υπόθεσίν μας.

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, κι εμείς θα πάμε να στηθούμε έξω από τ’ αποκαΐδια στη Μόρια, περιμένοντας αγόγγυστα στην ουρά με το αριστερό πρόσημο, ελπίζοντας πως θα προλάβουμε πριν από τους άλλους να αγοράσουμε ανθρωπιά σε μισή τιμή, αλληλεγγύη σε τιμές σοκ, συμπόνια σε έκπτωση, για να έχουμε να επιδεικνύουμε όταν θα τρώμε πασατέμπο παρακολουθώντας ανούσιες κοκορομαχίες στη Βουλή.

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, κι εμείς θα τριγυρνάμε με τα καταναλωτικά καροτσάκια μας στις κατεστραμμένες τρύπιες καμμένες σκηνές, αναζητώντας το καλύτερο λευκαντικό που κάνει τους φασίστες αναγκαίο κακό, ζητώντας τις κονσέρβες μνημονίων που μόλις ανοίγουν (να τη!) πετιέται από μέσα η ανάπτυξη, παζαρεύοντας για λίγη ακόμα ασφάλεια με αντάλλαγμα ακόμα λιγότερη ελευθερία.

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, μια μητέρα και το παιδί της δεν πρόλαβαν να μάθουν τι είναι αυτή η γαμημένη Μαύρη Παρασκευή, μα έτσι κι αλλιώς δεν ήταν στο τάργκετ γκρουπ του τμήματος πωλήσεων, σιγά τώρα, πρόσφυγες σε καταυλισμό, δυο κεφάλια λιγότερα, πού έχω την πιστωτική μου, άραγε θα μας κάνουν και δόσεις, έκρηξη προσφορών στα καταστήματά μας, έκρηξη φιάλης υγραερίου λένε οι πρώτες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, κάρτα μέλους έχετε;

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, σωρός τα νέα προϊόντα (μόνο για σήμερα στις χαμηλότερες τιμές της αγοράς), σορός στα νέα και σήμερα για τις ανάγκες της Αγοράς, μη σκέφτεσαι, τρόμαξε, αγόρασε, όλα θα πάνε καλά, την απόδειξή σας μην ξεχάσετε, α ναι, παραλίγο να την ξεχάσω, απαθής η αστυνομία παρακολουθούσε την επίθεση των χρυσαυγιτών στον καταυλισμό, αν μπορούσατε να μου κουβαλήσετε τα ψώνια με το περιπολικό όλα θα πάνε καλά.

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή, δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει πιο Παρασκευή, αλλά έχει γίνει ήδη πιο μαύρη, με το καίριο ερώτημα από τις φλόγες να μουτζουρώνει την ατμόσφαιρα:

Μείνατε ευχαριστημένοι από την επίσκεψή σας; Βρήκατε αυτό που ψάχνατε; Κατάλογό μας θέλετε;

Ξημερώνει Μαύρη Παρασκευή.